ضربه کاری مقاومت به صهیونیست‌ها/ گمشده‌ای فربه‌تر از ارز و سکه/ پیام‌های سفر روحانی به اروپا
تاریخ انتشار: ۱۲ تیر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۴۸۵۲۲۷
خبرگزاری میزان- آمریکا در پی ایجاد دالانی در امتداد مرز‌های عراق، سوریه، اردن و رژیم صهیونیستی است تا خط حائلی برای جابجایی نیرو‌های خود در منطقه داشته باشد، اما پیشروی ارتش سوریه، به‌زودی خطوط ارتباطی این کریدور را قطع خواهد کرد. به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان، سرمقاله امروز روزنامه حمایت با عنوان «ضربه کاری مقاومت به صهیونیست‌ها» منتشر شده و در آن چنین آمده است:گروه دیده‌بان حقوق بشر سوریه - وابسته به مخالفان دولت این کشور- به‌تازگی اعلام کرده که بیش از ۱۲۰ هزار نفر از زمان آغاز حمله نیرو‌های دولتی برای تصرف مناطق تحت کنترل مخالفان در استان درعا آواره شده‌اند و کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل نیز اظهار فضل کرده است که چنین رویدادی به معنای یک «فاجعه» برای غیرنظامیان خواهد بود! اسرائیل و اردن هم اعلام کرده‌اند که آوارگان را به داخل مرزهایشان راه نمی‌دهند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ادعای وقوع فاجعه انسانی پیش‌ازاین در غوطه شرقی، حلب و دیگر مناطقی که تروریست‌ها در آستانه شکست قرار داشتند تکرار شده بود و این بار هم همان قصه در حال تکرار است؛ درحالی‌که اگر ارتش سوریه می‌خواست خشک و‌تر را باهم بسوزاند، شاید در سال‌های اول جنگ می‌توانست همه مناطق تصرف‌شده را از لوث وجود تکفیری‌ها آزاد کند. نکته پایانی اینکه آمریکا در پی ایجاد دالانی در امتداد مرز‌های عراق، سوریه، اردن و رژیم صهیونیستی است تا خط حائلی برای جابجایی نیرو‌های خود در منطقه داشته باشد، اما پیشروی ارتش سوریه، به‌زودی خطوط ارتباطی این کریدور را قطع خواهد کرد که این اتفاق یکی از دلایل حساسیت شدید آمریکا به تحولات سوریه به شمار می‌آید؛ و بالاخره اینکه اذعان «مایک پمپئو»، وزیر امور خارجه آمریکا به این واقعیت که «رئیس‌جمهور سوریه در جریان جنگ هفت‌ساله سوریه بسیار موفق عمل کرده، اما ازنقطه‌نظر آمریکا، ایران بزرگترین تهدید در سوریه به شمار می‌رود و ما باید روی این موضوع تمرکز کنیم»، ثابت می‌کند که حضور ایران در سوریه، به‌موقع و در وقت مقتضی صورت گرفته و بزرگترین تهدید ازنظر آنها، نقش برجسته جمهوری اسلامی در ناامن سازی سرزمین‌های اشغالی است، چراکه محصور شدن صهیونیست‌ها در فشار گازانبری فلسطین و سوریه، فقط از طریق معاضدت جمهوری اسلامی ممکن خواهد شد. یادداشت امروز روزنامه کیهان نیز با عنوان «جمهوری اسلامی همان «مردم ایران» است» منتشر شده و در آن آمده است:آمریکا در حال عملیات روانی روی موضوع صادرات نفت و فعالیت شبکه بانکی ایران است و هدف آن از این عملیات روانی، مرتبط کردن این موضوع با همه چرخه زندگی مردم است و حال آنکه اگر رقم تولید ناخالص داخلی ایران را در کنار رقم ارز ناشی از فروش کالای ایرانی قرار دهیم، درمی‌یابیم که بخش نسبتا کمی از اقتصاد ایران در چرخه بانک‌های بزرگ جهانی شکل گرفته است. مشکل اقتصادی ایران اگرچه مهم است، اما به هیچ‌وجه یک کلاف سردرگم نیست دنیا نیز در این خصوص ده‌ها مورد تجربه دارد. تاثیر رشد بی‌رویه نقدینگی بر اقتصاد و راه‌های مهار آن برای دنیا شناخته شده و تجربه شده است و این می‌تواند از سوی مسئولین ایرانی نیز مورد استفاده قرار گیرد به شرط آنکه بعضی نگویند آمریکا اجازه نمی‌دهد از تجربه موفق دیگران استفاده کنیم.
نکته آخر این است که آن کلافی که آمریکا آن را سردرگم می‌داند، شرایط اقتصاد ایران نیست چه اینکه خود غربی‌ها همین الان هم هنوز از آثار بحران اقتصادی سال‌های ۲۰۰۳ به این طرف خارج نشده‌اند. آن کلاف سردرگم ایران برای آمریکا، «نفوذ عمیق منطقه‌ای» ایران است که از نظر آمریکا راه‌حلی ندارد و از این روست که در همه آنچه در درون مرز‌های جمهوری اسلامی، کام مردم را تلخ می‌کند، نشانی از این موضوع دیده می‌شود. ارز کشور را سیستم بانکی ایران با ناکارآمدی به عده‌ای سوداگر خاص داده است، اما آشوبگران در شعار‌های خود، نفوذ منطقه‌ای ایران را نشانه می‌روند. در یادداشت امروز روزنامه وطن امروز هم چنین آمده است:احزاب راست افراطی امروز بزرگترین مصداق گسترش ناسیونالیسم در اروپا تلقی می‌شوند؛ این احزاب با رویکرد پوپولیستی و با تاکید بر دموکراسی مستقیم (مانند رفراندوم) با نخبگان جریان حاکم مخالفت ورزیده و آنها را فاسد و خائن می‌دانند و خواهان اصلاح ساختار سیاسی هستند. از سوی دیگر جایگاه ضدساختاری آنها شرایطی را فراهم کرده که از کاهش اعتماد به احزاب اصلی بهره می‌برند و بخشی از آرای خود را از پدیده رای اعتراضی به‌دست می‌آورند، به‌طوری که تعدادی از رای‌دهندگان نه به عنوان حامی راست افراطی، بلکه صرفاً برای نه گفتن به احزاب چپ و راست سنتی به این جریان رای می‌دهند. این احزاب همچنین مخالف سرسخت اتحادیه اروپایی به شمار می‌روند و آن را از بین برنده هویت ملی و استقلال خود دانسته و خواهان خروج کشور خود از این اتحادیه و برگزاری رفراندومی مشابه آنچه در بریتانیا به بریگزیت انجامید، هستند.
در نهایت نباید از یاد برد که این رشد ملی‌گرایی در اروپا را نباید لزوما بازگشت فاشیسم دهه ۱۹۳۰ دانست. اگرچه رسانه‌ها بویژه چپ‌ها آنها را فاشیست یا نئونازی خطاب می‌کنند و حتی ممکن است بین حامیان آنها تعدادی فاشیست به معنای واقعی هم وجود داشته باشد، اما بدنه و اساس این جریان مبتنی بر ملی‌گرایی است که در بستر ورود بی‌رویه مهاجران باعث ایجاد هراسی هرچند غیرواقعی نسبت به از بین رفتن ارزش‌ها و فرهنگ مسیحی اروپایی شده است. از سویی هم بی‌اعتمادی به احزاب جریان اصلی و رشد پوپولیسم که مردم را در مقابل نخبگان فاسد ترسیم می‌کند، باعث گسترش این جریان در اروپا شده است و به نظر می‌رسد هواداران جهانی شدن و لیبرالیسم در مقابل بازندگان جهانی‌شدن و ملی‌گرایان در همه سطوح مقابل یکدیگر صف‌آرایی کرده‌اند. حال اتحادیه اروپایی که به عنوان بزرگترین بلوک اقتصادی جهان، روزگاری نماد صلح، وحدت، همگرایی و از میان رفتن مرز‌ها تلقی می‌شد، با چالشی عمده روبه‌رو است که ادامه حیات این جغرافیا را دچار مشکل کرده است. روزنامه شرق نیز در یادداشت امروز خود چنین نوشته است:هنگامی که نقد و انتقاد به صورت علمی و منطقی صورت نمی‌گیرد و با صراحت کامل به ملکوک‌کردن، حذف، ایجاد شکاف در یکچارچگی نظام تصمیم‌گیری و تحریک مردم علیه دولت پرداخته می‌شود، نوعی نافرمانی مدنی آن‌هم علیه سطح مدیریت کشور صورت گرفته است. جمهوری اسلامی از بدو پیروزی انقلاب اقدامات بسیاری را در راستای ارتقای سطح زندگی مردم انجام داده و به‌طور متوسط از بسیاری از کشور‌ها پیش افتاده است؛ اما این امکانات نه از طریق بالابردن تولید ناخالص ملی، بلکه از طریق مصرف امکانات طبیعی و خداداد کشور فراهم شده است و، چون به‌هرحال این ثروت‌ها محدود و جایگزین‌نشدنی هستند، بیش از این نمی‌توان امکانات کشور را مصروف کرد.
آیا نباید در بودجه‌های کشور، ردیف ثابت تولید برنامه‌های طنز و نشاط آور تعریف شود؟ چه منعی میان دین و ارزش‌ها با خندیدن و خنداندن وجود دارد که برخی از ما با «شاد» بودن مخالفیم؟ در حالی که در دین مان به آن تاکید هم شده است. چرا مدیریت شهری در ایجاد فضا‌های پرنشاط دریغ می‌کند؟ آیا ورود شهرداری‌ها به برنامه ریزی برای شادابی شهروندان به اندازه ساختن پل و آسفالت اهمیت ندارد؟ گاه فکر می‌کنم شاید این نیاز در شرایط فعلی از تب وتاب پایان ناپذیر ارز و سکه ونفت برای جامعه مهم‌تر باشد. گاهی به این نتیجه می‌رسم دلیل این که مسئولان و برنامه ریزان ما نمی‌توانند در «شاد بودن» جامعه قدم بردارند، جز «بلد نبودن» نیست. چون آنها هم در همین جامعه رشد و نمو یافته اند و لذا طبیعی است که با چنین موضوعاتی بیگانه باشند. دین اسلام و هیچ دین و آیین دیگری با «شاد بودن» مخالف نیست؛ پس مشکل کجاست؟ یادداشت امروز روزنامه ایران هم با عنوان «پیام‌های سفر روحانی به اروپا» منتشر و در آن چنین آمده است:تلاش برای حفظ برجام در حالی است که به نظر می‌رسد بتدریج، شکاف میان امریکا و اروپا ابعاد جدیدتری به خود می‌گیرد و برجام فقط صحنه متجلی شدن این شکاف است. در جنگ تعرفه‌ها و جنگ تجاری میان اتحادیه اروپا و امریکا و نیز نادیده گرفتن همه حقوق بین‌الملل و نهاد‌های بین‌المللی که از جنگ جهانی دوم دستاورد خوب بشری برای حفظ ثبات و امنیت جهانی است و امریکایی‌ها درصدد نابود کردن آنها هستند، طبیعی است که اروپا چه به لحاظ تجاری و چه به لحاظ سیاسی و امنیتی از نرم‌های حقوق بین‌الملل دفاع کند. اینکه اتحادیه اروپا امروز اعلام می‌کند که در شرایط ایجاد و تشکیل ارتش واحد اروپایی است، در واقع به این دلیل است که احساس می‌کند باید امنیت خود را مستقلاً به دست بگیرد. معتقدم این شرایط باعث می‌شود که اروپایی‌ها در بحث برجام محکم‌تر از قبل بایستند و برای حل مشکلات خودشان پرچم این توافق را بالاتر نگه دارند، زیرا منافع حاصل از برجام اگر برای جمهوری اسلامی ایران تجاری است، برای اروپا منافع تجاری امنیتی و حیثیتی است.
در چنین شرایطی سوئیس و اتریش دو مقصد اروپایی رئیس جمهوری است که همواره روابط سیاسی، اقتصادی و تجاری خوبی با جمهوری اسلامی داشته‌اند. همکاری‌های خوبی در زمینه صنایع زیرساختی، صنایع دارویی، ریلی و از همه مهم‌تر سرمایه‌گذاری مالی بین ایران و این کشور‌ها بوده است؛ لذا این انتظار می‌رود که این دو کشور اروپایی با حل کردن مشکلات بانکی و بیمه‌ای به توسعه مناسبات پروژه‌هایی که از گذشته در کشورمان شروع کرده‌اند، کمک‌رسان باشند و با از بین رفتن موانع شاهد گسترش روابط این دو کشور با جمهوری اسلامی ایران باشیم. در یادداشت روزنامه صبح نو نیز چنین آمده است:چرا برخی حامیان دولت اصرار به استعفای رییس‌جمهوری دارند؟ آقای سیدحسین موسویان از جمله آنهاست که در مذاکرات مهم حسن روحانی در سعد‌آباد و پاریس و... همراه او بوده است. چنین فردی که در طول این پنج سال هم سعی کرده حامی معنوی و سیاسی دولت تدبیر و امید باشد، چرا اکنون به استعفای رفیق قدیمی‌اش توصیه می‌کند؟ واقعیت این است که برخی از این افراد ادامه کار دولت را پایانی برای تفکر و اندیشه و عمل سیاسی او می‌بینند. از نظر این افراد، نظام سیاسی ایران مخالف مذاکره منطقه‌ای و موشکی با آمریکاست و چنین تصمیمی به معنای اداره کشور با روش‌های مقاومتی است. طبیعتاً از این دیدگاه، دولت توانایی اداره امور در چنین شرایطی را ندارد، چراکه بدون همکاری با نظام بین‌الملل نمی‌تواند اقتصاد و معیشت کشور را مدیریت کند. طبیعی است که «حسن روحانی» در شرایط مبارزه با آمریکا، بدبینی به اروپا و نزدیکی به چین و روسیه از «روحانی» مورد نظر سیاستمدارانی نظیر موسویان فاصله می‌گیرد. از نظر آنان، سخنرانی اخیر حسن روحانی نشانه‌ای در جهت تغییر رویکرد او توصیف می‌شود. پس برخی حامیان دولت تلاش می‌کنند به روحانی بگویند که شخصیت سیاسی خود را در این معرکه قمار نکند و برند خود را نزد اهالی سیاست داخلی، مردم، نخبگان و سطح بین‌الملل تغییر ندهد. این یک مشورت جدی از جانب برخی دوستان نزدیک روحانی است؛ این چنین است داستان آقای روحانی و دوستان سابق‌اش. توصیه‌اش می‌کنند به استعفا درحالی‌که خود او فعلاً کناره‌گیری از قدرت را درست‌ترین تصمیم نمی‌داند. چه بسا که گمان می‌کند چرخش روزگار او را یاری خواهد کرد. انتهای پیام/ خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
منبع: خبرگزاری میزان
کلیدواژه: روحانی بازار ارز رئیس جمهور رژیم صهیونیستی آمریکا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۴۸۵۲۲۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طعنه سنگین حسن روحانی به شورای نگهبان و دولت رئیسی / باید حسرت انتخابات کشورهای همسایه را بخوریم!
خبرآنلاین نوشت: حجت‌الاسلام و المسلمین حسن روحانی در جلسه دوره‌ای خود با وزیران و معاونان رئیس‌جمهور در دولت‌های یازدهم و دوازدهم، با تأکید بر اینکه اگر مردم از حکومت فاصله گرفتند، اداره جامعه سخت خواهد بود، افزود: ما در دولت دوازدهم با مشکلات ویژه‌ای روبه‌رو بودیم. گویا داعش و ترامپ و کرونا کافی نبود که اقداماتی هم در داخل شد تا دولت را زمین بزنند. در طول ۴ سال دولت دوازدهم به مردم گفتند اگر ما بیاییم مسائل شما را در کوتاه‌مدت حل می‌کنیم. در اقتصاد و سیاست و سیاست خارجی به مردم قول دادند، گفتند برجام دولت قوی می‌خواهد. اما ضربه کاری میزان مشارکت در انتخابات ۱۴۰۰ پس از انتخابات کم‌رمق مجلس در سال ۱۳۹۸ بود. وقتی مردم کنار زده می‌شوند و در امور کشور مشارکت ندارند، چطور می‌خواهند مشکلات را حل کنند؟
او رمز توفیق برجام را حمایت ۸۰ درصدی مردم از آن عنوان کرد و گفت: تکیه‌گاه ما در مذاکرات برجام مردم بودند. در تمام نظرسنجی‌ها حتی نظرسنجی‌هایی که مخالفین دولت انجام دادند، نشان می‌داد ۸۰ درصد مردم موافق مذاکرات برجام بودند. چون اکثریت مردم پشتوانه برجام بودند، این قانون به تصویب رسید وگرنه نمی‌گذاشتند برجام تحقق پیدا کند. وقتی ۷۳ درصد مردم در انتخابات حضور پیدا کردند معلوم است از دولت منتخب حمایت می‌کنند، وقتی مشارکت زیر ۵۰ درصد شد، مشخص است چه مشکلاتی پیدا می‌کنیم؟ روزی در منطقه افتخار می‌کردیم انتخاباتی با ۸۰ و ۸۴ درصد مشارکت برگزار می‌کنیم، حالا باید حسرت انتخابات کشورهای همسایه را بخوریم.
گفتنی است که، در سال گذشته کشورهای گوناگون در منطقه شاهد برگزاری انتخابات بوده‌اند. ایران انتخابات مجلس شورای اسلامی را به تازگی پشت سر گذاشته، عراق پس از ۱۰ سال انتخابات شورای استانی برگزار کرد و پاکستان انتخابات پارلمانی داشت. ترکیه هم یکی از سخت‌ترین انتخابات‌های ۱۰۰ سال اخیر را که منجر به انتخاب دوباره اردوغان به عنوان رئیس‌جمهور بود از سر گذراند.
خبرآنلاین، در گزارشی با عنوان «انتخابات در منطقه جنگ زده؛ از روند نزولی «مشارکت» در ایران تا «صف بلند» رأی دادن در ترکیه / مشارکت در انتخابات پاکستان و عراق چقدر بود؟» به بررسی این انتخابات پرداخته بود که بخشی از آن را در ادامه می‌خوانید؛ «انتخابات پاکستان ماه گذشته در این کشور در شرایطی دشوار برگزار شد. ۴۸ درصد از واجدین شرایط رای دادن، در این انتخابات شرکت کردند. این در حالیست که نرخ مشارکت در انتخابات سال ۲۰۱۸، ۵۱ درصد بوده است. به‌نظر می‌رسد کاهش میزان رای دهندگان به زندانی شدن عمران خان و از هم گسیختن حزبش مرتبط است. پیش از انتخابات هم حزبی‌های عمران خان مجبور شدند به صورت مجزا وارد انتخابات شوند.
آخرین انتخابات پارلمانی که در عراق برگزار شد، از نظر تعداد شرکت‌کنندگان نتوانست دولت عراق را راضی کند. دولت عراق سال ۲۰۲۱ اعلام کرد ۶۶ درصد از واجدین شرایط شرکت در انتخابات پارلمانی، برگه رای گرفته‌اند. البته این به معنای آن نیست که همه آنها پای صندوق‌های رای رفته باشند. اما به‌هر حال کمیسیون انتخابات همان میزان ۶۶ درصد را به‌عنوان مشارکت مردم عراق در انتخابات اعلام کرد.
بیش از ۸۴ و نیم درصد از جمعیت رای‌دهندگان ترکیه در انتخابات سال ۲۰۲۳ شرکت کردند که رقمی چشمگیر به‌نظر می‌رسد. انتخابات ریاست جمهوری ترکیه در ماه مه ۲۰۲۳ همزمان با انتخابات پارلمانی در راستای تعیین رئیس‌جمهور برای یک دوره پنج ساله برگزار شد. اردوغان، که نامزد اصلی حزب عدالت و توسعه بود، برای انتخاب مجدد به عنوان نامزد مشترک ائتلاف خلق، که شامل حزب حرکت ملی و دو حزب کوچک‌تر دیگر است، شرکت کرد. اتحاد ملت، متشکل از شش حزب مخالف از جمله حزب اصلی اپوزیسیون حزب جمهوری خلق، کمال قلیچ‌دار اوغلو رهبر حزب جمهوری خلق را به عنوان نامزد ریاست جمهوری معرفی کرد.»
tags # حسن روحانی سایر اخبار
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟